Gestolen Focus

Stolen Focus (2022) begint met de auteur, Johann Hari, die een probleem heeft dat veel mensen hebben: zijn aandachtsvermogen wordt steeds korter. Hij lijkt gewoon nergens anders aandacht aan te besteden dan Twitter en online nieuws. Drie jaar lang probeert Hari dit probleem tot op de bodem uit te zoeken. Hij merkt dat de hele wereld moeite heeft om op elkaar te letten. Van sociale media tot de productiviteitscultuur, Hari vindt de dingen die onze aandacht trekken en vraagt of en hoe we die terug kunnen krijgen.

Onze samenvatting van het boek Stolen Focus van Johann Hari:

Intro

Waarom? Hoe we het concentratievermogen zijn kwijtgeraakt en hoe we het weer terug kunnen krijgen.

We hebben het allemaal meegemaakt. Je maakt je klaar voor je werk en gaat zitten. Dan krijg je een app. Je beantwoordt een app wanneer er een nieuwe melding verschijnt. Je wisselt om te zien wat er aan de hand is. Maar ongeveer halverwege de kop krijg je nog een ping: iemand vond de foto die je gisteravond plaatste leuk. Nadat je erachter bent gekomen wie het was, merk je dat ze ook nieuwe foto’s hebben geplaatst. Is dat een nieuwe partner?! Terwijl je door de foto’s begint te vegen, laat Slack het je weten. Wacht even, wat was je aan het doen? O ja, werk.

Als je hebt gemerkt dat je niet zo goed kunt focussen als vroeger, dan ben je niet de enige. Onze aandachtsspanne lijkt in een angstaanjagend tempo steeds korter te worden. En elk jaar komen er steeds meer onderbrekingen en dingen die je aandacht trekken op de stapel.

Dat is echter geen toeval. Van Silicon Valley tot de structuur van de moderne werkplek, dingen die we niet kunnen veranderen, maken het altijd moeilijker voor ons om ons te concentreren en bij onze taak te blijven.

Maar hoe zijn we hier gekomen? En is er een uitweg uit deze gekke cirkel van aandacht? In de aanloop naar Johann Hari’s Stolen Focus zullen we het over deze vragen hebben. Dus zet je apparaten in vliegtuigmodus en probeer op deze vijf kernideeën te letten terwijl we het verhaal vertellen van een crisis die zich over de hele wereld heeft verspreid.

In dit artikel ontdek je:

• hoe sociale media eigenlijk gemaakt zijn om het je moeilijk te maken je te concentreren;
• wat de experimenten op dieren uit de jaren 50 te maken hebben met de “Vind ik leuk”-knop op Instagram; en
• waarom minder tijd op het werk doorbrengen je kan helpen meer gedaan te krijgen.

#1 Iedereen heeft moeite met focussen. Jij bent niet alleen.

Tenzij je in een grot woont, heb je waarschijnlijk gemerkt dat het steeds moeilijker wordt om op te letten. Je bent altijd druk, maar het is moeilijk voor je om iets gedaan te krijgen.

Sune Lehmann had dezelfde problemen in 2016. Zijn vermogen om goed op te letten werd steeds slechter en hij was sneller afgeleid dan ooit tevoren. Lehmann is professor aan de Technische Universiteit van Denemarken, dus toen hij steeds het gevoel kreeg dat hij niet oplette, negeerde hij dat niet zomaar. In plaats daarvan begon hij een onderzoek om te zien of er enig bewijs was om te staven wat hij dacht.

Hij en zijn team vonden iets interessants door naar verschillende statistieken op online platforms te kijken: in 2013 praatten mensen gemiddeld 17,5 uur over een onderwerp op Twitter voordat ze zich verveelden en verder gingen met iets anders. In 2016 was deze tijd teruggebracht tot 11,6 uur. Dat is een daling van zes uur in slechts drie jaar tijd. Uit het onderzoek blijkt dat dezelfde dingen ook op Google en Reddit gebeuren. Kortom, hoe meer tijd we in online ruimtes doorbrengen, hoe minder tijd we aan één ding tegelijk kunnen besteden.

Dus, is het echt alleen internet dat het ons moeilijker maakt om op te letten?

Dus ja. Maar ook nee. Het is niet zo eenvoudig en zwart-wit.

Kijk, Lehmann bekeek ook elk boek dat tussen de jaren 1880 en nu op Google Books werd geplaatst. Hij ontdekte dat dit al lang voor het internet gebeurde. Met elk nieuw decennium komen en gaan populaire onderwerpen sneller.

Lehmanns studie is natuurlijk geen volledige kijk op het onderwerp. En het meten van deze statistieken is niet de enige manier om te laten zien hoe onze aandachtsspanne in de loop van de tijd verandert. Maar als we het erover eens zijn dat ons concentratievermogen verslechtert, is de volgende vraag: waarom?

Het is moeilijk precies aan te geven, maar ‘The Great Acceleration’, zoals de directeur van een denktank het noemt, is een goed begin. Over het algemeen wordt de manier waarop we informatie krijgen steeds sneller. In de 19e eeuw kon het bijvoorbeeld dagen duren voordat nieuws van de ene plek naar de andere kwam. Vervolgens zorgden technologieën zoals de telegraaf, radio en tv ervoor dat informatie sneller de ronde deed. Bovendien is het aantal manieren waarop we aan informatie komen toegenomen. In 1986 kreeg de gemiddelde westerling evenveel informatie als 40 kranten per dag uit alle verschillende bronnen. In 2004 was dat aantal gestegen tot 174 kranten aan informatie, wat enorm veel is. Vrijwel zeker is dat aantal nu veel hoger.

Ongetwijfeld heeft het internet deze snelheid versneld. Nu is informatie niet alleen altijd voor ons beschikbaar, maar het blijft ook ons leven in de weg zitten door ons de hele tijd te pingen en op de hoogte te stellen op onze laptops en telefoons.

En onze hersenen hebben deze versnelling nog niet ingehaald. Onderzoek toont aan dat ze dat niet zullen doen. Een nieuw vakgebied is hoe we ons kunnen concentreren. Maar onderzoek naar snel lezen suggereert dat er een limiet is aan hoe snel we informatie kunnen verwerken. En neurowetenschappers zeggen dat het menselijk brein de afgelopen 40.000 jaar niet veel is veranderd in termen van hoe slim het is. De hoeveelheid informatie die we opnemen, is daarentegen door de stratosfeer gegaan.

Het is niet moeilijk te begrijpen waarom het soms moeilijk kan zijn om je te concentreren.

#2 Apps en websites zijn met opzet gemaakt om verslavend te zijn, niet per ongeluk.

Facebook, Instagram en Twitter nemen allemaal veel van je tijd in beslag, maar dit is geen fout in de manier waarop ze zijn gemaakt. Het is de bedoeling dat ze moeilijk kunnen stoppen met eten. Er is tenslotte een reden waarom mensen in Silicon Valley ‘gebruikers’ worden genoemd.

En waar komt deze stijl vandaan? Het Persuasive Technologies Lab van Stanford University is het eenvoudige antwoord. Begin jaren 2000 wilde het lab weten of de ideeën van invloedrijke gedragspsychologen in computercode konden worden omgezet. Met andere woorden, het wilde weten of technologie de manier waarop mensen handelen kan veranderen. En, zoals je misschien al geraden had, was het antwoord ja.

Dit is wat we bedoelen. BF Skinner was een van de psychologen die in het lab werden onderzocht. Skinner stond bekend om de tests die hij deed op ratten. Hij zou een rat iets zinloos laten doen, zoals op een knop drukken. Maar de rat leek dit niet te willen doen, en waarom zou hij?

Dus Skinner maakte de taak anders. Nu, elke keer dat de rat op de knop drukte, kreeg hij een voedselkorrel. Skinner ontdekte dat dieren dingen zouden doen voor beloningen die ze zelf niet logisch vonden.

Begrijp je de rat en de knop niet? Welnu, de ideeën van Skinner leidden tot de creatie van andere knoppen, zoals de knoppen ‘Vind ik leuk’, ‘Delen’ en ‘Opmerkingen’. Die kleine hartjes, emoji’s en retweet-knoppen zijn niet alleen design-eigenaardigheden. Ze leren ons verslaafd te raken aan sociale media door ons beloningen te geven voor de tijd die we op de platforms doorbrengen.

Door deze buttons blijven we langer geïnteresseerd. Maar ze zijn slechts een deel van het ontwerp dat ons helpt online te blijven. De oneindige scroll is een andere. Toen het internet nieuw was, waren webpagina’s slechts pagina’s. Sites hadden vaak meer dan één pagina en als je het einde van een pagina had bereikt, kon je doorklikken naar de volgende. Elke pagina had onderaan een ingebouwde pauze. Je moest ervoor kiezen om vooruit te klikken als je verder wilde rondkijken.

Totdat Aza Raskin erbij betrokken raakte. Raskin bedacht de “oneindige scroll”, een feed met inhoud die steeds wordt bijgewerkt. Dit is nu een onderdeel van de interface van bijna elke sociale-mediasite, waardoor de indruk wordt gewekt dat er altijd meer inhoud te zien is. Als likes en shares ervoor zorgen dat mensen langer online blijven, dan zorgt de oneindige scroll ervoor dat mensen voor altijd online blijven.

Raskin voelt zich nu echter slecht over zijn idee. Eerst dacht hij dat de eindeloze boekrol zowel mooi als nuttig was. Maar het baarde hem zorgen toen hij zag hoe het de online gewoonten van mensen veranderde, ook die van hemzelf. Raskin begon te rekenen toen hij zag dat hij steeds meer tijd doorbracht op sociale media. Hij denkt dat de gemiddelde gebruiker door het oneindige scrollen 50 procent meer tijd doorbrengt op sites als Facebook en Twitter.

De meeste van deze platforms verdienen geld op basis van hoeveel tijd mensen eraan besteden, of wat zij ‘betrokkenheid’ noemen. Dit is een term voor hoe lang iemand een product gebruikt. Geen geld, maar minuten, dat is wat techbedrijven gebruiken om te meten hoe succesvol ze zijn. Maar ook geld speelt een rol. Want hoe meer tijd je besteedt aan ‘boeien’, hoe groter de kans dat advertenties worden verkocht. Hoe meer je doet, hoe meer bedrijven bijhouden wat je doet en een profiel van je opbouwen zodat ze je specifieke advertenties kunnen sturen. We gebruiken ons eigen geld niet om sites als Facebook en Instagram te betalen. Maar we betalen wel met iets waardevols en beperkts: onze aandacht.

Tijd is geld in Silicon Valley. Het geld is van hen. En de tijd is van jou, net als de aandacht.

#3 Algoritmen geven meer gewicht aan verontwaardiging dan aan gemeenschap.

Online platforms maken het moeilijker om op te letten en gebruiken een van onze waardevolste bronnen, onze aandacht, om geld voor zichzelf te verdienen. Maar dezelfde platforms kunnen een goede kracht zijn door gemeenschappen sterker te maken en mensen aan het werk te krijgen.

Laten we naar de favela Complexo do Alemo in Rio de Janeiro, Brazilië, gaan om een beter idee te krijgen van wat dit betekent. De Braziliaanse regering is erg streng voor dit drukke, arme gebied. Er worden vaak tanks ingezet om protesten de kop in te drukken. En iedereen weet dat politieagenten schieten om te doden. Als de politie op kinderen schiet die niets verkeerds doen, planten ze drugs of wapens op hen en zeggen dat het zelfverdediging was.

Raull Santiago woont in Alemão. Hij beheert ook de Facebook-pagina “Coletivo Papo Reto”, die video’s verzamelt en deelt van politie die ongewapende mensen neerschiet. Veel mensen die in favela’s wonen, zijn ontroerd door de pagina om te protesteren tegen hoe ze worden behandeld. En het heeft de manier veranderd waarop mensen in Brazilië denken over favela’s zoals Alemo, waar vaak op wordt neergekeken.

Maar sinds Jair Bolsonaro, een extreemrechtse politicus, president van Brazilië werd, is de situatie in Alemo alleen maar erger geworden. En dit is het punt: Facebook kan ook gedeeltelijk de schuld krijgen van de overwinning van Bolsonaro, net zoals het gedeeltelijk de schuld kan zijn van de overwinning van Coletivo Papo Reto. Bolsonaro’s campagne gebruikte angstzaaierij en clickbait om mensen op hem te laten stemmen, en het werkte.

Dus wat ons samenbrengt, kan ons ook uit elkaar drijven. Het lijkt erop dat online platforms de laatste tijd mensen meer proberen te verdelen dan samen te brengen. En dat komt allemaal door algoritmen.

Herinner je je de boekrol die niet eindigde? De informatie op deze pagina die altijd nieuw is, staat niet op volgorde van wanneer het gebeurde. Het is opgezet door een algoritme dat is opgezet om ons inhoud te geven waardoor we langer willen scrollen. Het is gemakkelijker om je af te wenden van inhoud die kalm en positief is. Maar als we iets schokkends of controversieel vinden, zoeken we meestal verder. Het maakt deel uit van iets dat ‘negativiteitsbias’ wordt genoemd, wat betekent dat slechte dingen ons meer beïnvloeden dan goede dingen. Het is dus in het belang van sociale media om de gebruikers letterlijk boos te maken.

Er zit geen moraal in het algoritme. Het vergoelijkt of veroordeelt niet; het codeert gewoon. Maar de mensen die ernaar kijken denken, voelen en beslissen. Sommige mensen beginnen valse informatie steeds meer te geloven naarmate ze het vaker horen. Uit een in 2018 uitgevoerd onderzoek onder extreemrechtse militanten in de VS bleek dat de meesten van hen voor het eerst radicaliseerden op YouTube.

Je kunt geen valse informatie online delen of verspreiden. Als iets dat je online ziet je boos maakt, leg je misschien je telefoon neer of sluit je je computer af. Je kunt ervoor kiezen om geen aandacht te schenken aan dingen die van streek zijn. Maar dit is nog steeds belangrijk voor je.

Wanneer online platforms meer aandacht besteden aan controversiële of schokkende content, doen ze ook afbreuk aan ons vermogen om als samenleving aandacht te besteden aan dingen die belangrijk voor ons zijn.

Wetenschappers ontdekten in de jaren 70 dat er een gat in de ozonlaag zat. Het is gemaakt door een groep chemicaliën die CFK’s worden genoemd. Deze chemicaliën zitten vaak in haarlak. Wetenschappers waarschuwden dat als het gat in de ozon steeds groter zou worden, we een belangrijke beschermingslaag tegen de zonnestralen zouden verliezen. Het aardse leven zoals we dat kenden was in gevaar. Het gebruik van CFK’s werd bestreden door activisten. Ze spraken met hun buren en haalden hen over om zich bij de zaak aan te sluiten. Uiteindelijk oefenden ze genoeg druk uit op regeringen om hen ertoe te brengen het gebruik van CFK’s te verbieden. 

Dit is een goed verhaal over het milieu. Maar de uitkomst zou anders zijn geweest als we niet allemaal aandacht hadden besteed aan de wetenschap, vervolgens aan de argumenten van onze medeburgers, en vervolgens aan het lobbyen bij de regeringen om CFK’s als groep volledig te verbieden.

Zouden we vandaag samen aan een soortgelijk probleem kunnen werken? Het antwoord op deze vraag is al bekend. Klimaatverandering is een bedreiging voor het leven op aarde die reëel is en nu plaatsvindt. Maar als soort lijken we de wetenschap niet te kunnen begrijpen of het zelfs maar eens te worden over de vraag of we al dan niet naar wetenschappers moeten luisteren.

Sociale media kunnen veel goeds doen als ze goed worden gebruikt. Maar in plaats van deze kracht goed te gebruiken, willen platforms zoals Facebook onze aandacht gebruiken om geld te verdienen. Als gevolg hiervan zaaien ze onenigheid en controverse.

Een recent intern onderzoek bij Facebook heette “Common Ground”. Het doel was om erachter te komen of de algoritmen van het bedrijf echt geruchten en valse informatie verspreidden om mensen geïnteresseerd te houden. De bevindingen van het rapport waren heel duidelijk: “Onze algoritmen profiteren van het feit dat het menselijk brein wordt aangetrokken door dingen die mensen verdelen.”

Maar Facebook heeft niet veel gedaan aan deze enge ontdekking. Wij ook niet. We besteden te veel tijd aan scrollen.

#4 Probeer niet te veel dingen tegelijk te doen en probeer in plaats daarvan flow te vinden.

Hoeveel dingen heb je nu aan de hand? Je zou nu niets anders kunnen lezen dan dit artikel. Als jij dat bent, ben je aan het monotasken en doe je één ding tegelijk.

Het is waarschijnlijker dat je verschillende dingen aan het doen bent, zoals lezen van dit artikel, eten maken, ondertussen nieuwe apps lezen of praten met je kamergenoot of partner.

Het is gemakkelijk en niet verkeerd om te zeggen dat onze korte aandachtsspanne te wijten is aan onze apparaten en hoe gemakkelijk ze het maken om de online wereld te bereiken, die vol zit met dingen die onze aandacht vragen. Maar dat is niet het hele plaatje, zoals een zorgvuldig bijgesneden Instagram-foto.

Kijk, er zit een grote fout in hoe we het woord ‘focus’ gebruiken.

We leven in een snelle, consumentistische cultuur die veel waarde hecht aan snelheid en output. En in dit soort omgeving wordt ons verteld om onze aandacht te “kwantificeren” door hoe snel het loont. Onze focus is een hulpmiddel dat ons helpt dingen te maken, geld te verdienen en dingen van onze lijst te schrappen. En dat is waar het doen van meer dan één ding bij komt kijken. Hoe meer we tegelijk kunnen doen, hoe beter onze aandacht wordt gebruikt. Dus waarom zouden we onze aandacht niet op meer dan één ding tegelijk richten?

Nou, omdat het blijkt dat mensen erg slecht zijn in het doen van meer dan één ding tegelijk. In de jaren zestig bedachten computerwetenschappers het woord ‘multitasken’ om te beschrijven hoe computers met meer dan één processor werken. Het was nooit bedoeld om op mensen te werken. We hebben maar één computer en dat zijn onze hersenen.

Als we multitasken, doen we niet meer één ding tegelijk. We schakelen er snel tussen. En elke overstap heeft een effect dat ‘overstapkosten’ wordt genoemd. Wanneer je tussen taken wisselt of midden in een taak wordt onderbroken, moeten je hersenen zich opnieuw aanpassen, wat je vertraagt. Hewlett-Packard betaalde voor een onderzoek waarin werd gekeken naar het verschil tussen een groep mensen die ongestoord aan een taak werkte en een groep mensen die tijdens het werken werd gestoord. Uit het onderzoek bleek dat het gemiddelde IQ van de mensen in de afgeleide groep met tien punten daalde terwijl ze hun taak uitvoerden.

Wanneer multitasken wordt gezien als een teken van hoge productiviteit op het werk, is het moeilijk om niet afgeleid te worden. We beantwoorden altijd e-mails, voeren gesprekken over verschillende projecten en werken op twee, drie of zelfs vier computerschermen tegelijk. In feite besteedt de gemiddelde werknemer in de Verenigde Staten 40 procent van zijn tijd aan wat ‘multitasking’ wordt genoemd.

Multitasken is slecht, maar er is een manier om dingen te doen die je helpen om je goed te concentreren. Mihaly Csikszentmihalyi, een psycholoog, was de eerste die deze staat een naam gaf. Hij noemde het ‘flow’. Csikszentmihalyi dacht dat je je flow vindt als je zo gefocust bent op een taak dat je je omgeving vergeet en een diepe bron van interne focus kunt aanboren. Als je ooit zo gefocust was op iets dat je de tijd uit het oog verloor, of je nu bezig was met rotsklimmen, code schrijven, schilderen of gewoon een legpuzzel aan het maken was, dan was je in een staat van flow. Als je in de flow zit, kun je je beter en langer concentreren en raak je veel minder snel afgeleid.

Cskiszentmihalyi zegt dat het goede nieuws is dat iedereen flow kan ervaren, zolang ze maar aan een paar belangrijke voorwaarden voldoen. Ten eerste moet de taak die je uitvoert op zichzelf lonend zijn. Als je in flow bent, is het het proces, niet het resultaat, dat je geïnteresseerd houdt. Dus tenzij je echt van het invoeren van gegevens houdt, zult je het waarschijnlijk niet leuk vinden om spreadsheets in te vullen.

Ten tweede moet de taak moeilijk genoeg zijn om je volledige aandacht vast te houden, maar niet zo moeilijk dat je zin hebt om op te geven.

Ten slotte moet je maar één ding tegelijk doen. Om bij die bron van focus te komen, moet je al je mentale energie in één taak steken.

Mensen die goed zijn in wat ze doen, zoals atleten, muzikanten en wetenschappers, zeggen vaak dat ze in staat zijn om in flow te komen. Maar in een samenleving die denkt dat multitasken een goede zaak is en snelheid en output belangrijker vindt dan diepe focus, wordt het voor de gemiddelde persoon steeds moeilijker om in flow te komen.

#5 We kunnen weer verder met waar we mee bezig waren.

In een wereld die geobsedeerd is door multitasking, is het radicaal om ruimte te maken voor andere manieren van focussen, zoals flow. En het is mogelijk, maar je kunt niet gewoon vertragen en uitschakelen om het te doen. Zelfs als je de vliegtuigmodus inschakelt, zal het niet veel helpen als je leeft en werkt in een systeem dat je aanmoedigt om meer dan één ding tegelijk te doen, productiviteit boven alles stelt en je dwingt om steeds meer tijd te besteden in online ruimtes die gemaakt zijn om je de focus te laten verliezen. Er moet iets aan het systeem zelf worden veranderd.

Gelukkig kan er verandering op komst zijn in Silicon Valley, waar ontwerpers die onze aandachtscrisis beu zijn, beginnen terug te vechten. Tristan Harris, een voormalig Google-ingenieur, en Aza Raskin, die de ‘oneindige scroll’ maakte, willen allebei een niet-roofzuchtig platform voor sociale media zien oprijzen uit de as van onze korte aandachtsspanne.

Sociale media zijn gemaakt om ons op hen te laten letten. Maar Harris en Raskin zijn er zeker van dat het kan worden veranderd, zodat we weer kunnen opletten. Hoe zou deze nieuwe wereld van sociale media eruit zien? Ze hebben wat gedachten.

Een ding dat zou gebeuren, is dat de boekrol zou stoppen. Alle kleine “beloningen” zoals hartjes, vind-ik-leuks en deelacties kunnen ook worden uitgeschakeld. Je kunt in plaats daarvan een dagelijkse samenvatting krijgen van wat er in je feed gebeurt. Dit is bedoeld om te voorkomen dat je het meer dan eens per dag controleert. En het vermogen van technologie om de manier waarop mensen handelen te veranderen, kan voorgoed worden gebruikt. Je zou het platform kunnen vertellen hoeveel tijd je online wilt besteden, en het zou je helpen dat doel te bereiken.

Het kan je ook helpen andere doelen te bereiken. Wil je veganist zijn een kans geven? Je zou online groepen kunnen vinden die veganistische recepten delen via het platform. Bezorgd over veranderingen in het klimaat? Het platform kan je in contact brengen met actiegroepen in je omgeving, zowel online als persoonlijk.

Dit alles is natuurlijk maar hypothetisch. Maar over de hele wereld hebben echte inspanningen om onze “aandachtscrisis” te stoppen bemoedigende resultaten. Een Nieuw-Zeelands bedrijf genaamd Perpetual Guardian veranderde hun werkweek in slechts vier dagen. Medewerkers geven sindsdien aan een betere balans te hebben tussen werk en privé, zich langer beter te kunnen concentreren en minder snel afgeleid te zijn.

En niet alleen werknemers worden er beter van. Door kortere werkdagen en werkweken kunnen mensen zich op één ding tegelijk concentreren in plaats van meerdere dingen tegelijk te doen. Ze moedigen mensen ook aan om afleidingen op het werk te vermijden, zoals het checken van sociale media als de baas niet kijkt. Toen een Toyota-fabriek in Göteborg zijn werkdag met twee uur verkortte, verdienden de arbeiders 114 procent van wat ze eerder hadden kunnen doen, en verdiende de fabriek 25 procent meer geld.

In Frankrijk wordt het stijgende aantal dingen die onze aandacht nodig hebben gezien voor wat het is: een gezondheidscrisis. Franse doktoren maakten zich zorgen dat steeds meer van hun patiënten “le burn-out” kregen en vertelden dit aan de regering. Nu moeten bedrijven met meer dan 50 werknemers schriftelijk overeenkomen hoe lang hun werkweken zijn. Dit betekent dat het voor een Franse baas in strijd kan zijn met de wet om in het weekend e-mails naar zijn werknemers te sturen.

Dit zijn allemaal kleine veranderingen in het grote geheel. Maar ze moeten ons een goed gevoel geven over de toekomst. Ze laten zien dat er manieren zijn om uit deze crisis van gedeelde aandacht te komen. We kunnen onze aandacht terug krijgen als we gewoon aandacht kunnen besteden aan de taak die voorhanden is.

Samenvattend

Het belangrijkste punt:

Onze aandachtsspanne wordt korter vanwege de snelheid waarmee we leven en met elkaar praten. De opkomst van apps en platforms die onze aandacht proberen te trekken, heeft deze aandacht nog erger gemaakt. En het is niet vanwege een fout of zwakte van hun kant. De meeste van deze manieren om je aandacht te trekken, zijn met opzet gedaan; ze zijn zorgvuldig gemaakt om te voorkomen dat je oplet. Om ze te stoppen, hebben we grootschalige, systemische veranderingen nodig, zowel van de mensen die deze systemen gebruiken als van de technische ontwerpers die ze hebben gemaakt.

Advies:

Probeer niet meer aandacht aan je taak te besteden; laat in plaats daarvan je gedachten afdwalen.

Niets doen is een goede manier om je te concentreren, omdat het je helpt onverwachte mentale verbindingen en associaties te maken, die essentieel zijn voor creativiteit. Hoe langer je je gedachten laat afdwalen, des te meer verrassende verbanden het zal leggen, wat je zou kunnen helpen om wat van je focus terug te krijgen.